هم سرنشینی (carpooling) شیوه ای است برای حل مشکلات ترافیک در شهرهای بزرگ. در این شیوه، در ساعات اوج ترافیک، برخی یا تمام خطوط عبوری در معابر مهم شهر در اختیار خودروهایی قرار می گیرند که چند سرنشین در آن هستند. این شیوه که در دهه۹۰ در برخی کشورهای اروپایی اجرا شد، می تواند از یک منظر، از معدود راه هل های اجتماعی برای مسائل ترافیکی باشد.
برای شهری مانند تهران که سالانه، بطور سرسام آوری تعداد خودروهای موجود در آن افزایش می یابد و مدتهاست که بیشتر از حد ظرفیت خیابان های آن شده، و بیش از ۵۰ درصد خودروهای آن تک سرنشین هستند، ترافیک یک معضل است، معضلی که روزبروز حادتر می شود و اثرات عمیقی بر سلامت فردی و جمعی شهروندان دارد.
اما راه های ارائه شده برای این مساله، کمتر اجتماعی بوده است. راه حلی مانند افزایش شبکه بزرگراهی و غیرهمسطح کردن معابر (که البته کار لازمی است) بیشتر بر نقش دولت تاکید دارد، راه حل اخیر برای زوج و فرد کردن خودروها نیز بر قرعه و تصادف انگشت می گذارد و خودروها هستند که محروم می شوند یا اجازه ورود می یابند. اما در این راه حل ها، مردم حضور ندارند.
هم سرنشینی، راهی است که مردم باید مستقیما درگیر در حل مساله شوند. وقتی راننده ای در ساعات اوج ترافیک می خواهد وارد منطقه مرکزی شهر شود، میداند که نمی تواند به تنهایی از این امکان جمعی یا کالای همگانی استفاده کند، و متوجه می شود که خود باید در کاهش مسائل شهری نقش داشته باشد، چون در اینجا، تنها از خودرو استفاده کردن برای فرد ایجاد محدودیت می کند.
از این طریق افراد یاد می گیرند که در دوراهی های اجتماعی از راه های جمع گرایانه و متکی بر همکاری استفاده کنند تا راه های فردگرایانه و خودخواهانه. هم ارتباطات اجتماعی آن افزایش می یابد و افرادی را پیدا می کنند که با آنها هم مسیر باشند و هم بیش از اینها درگیر حل مساله ترافیک می شوند، چون خود نیز در حل آن مشارکت دارند.