شیوه من در کارنوشت های دانشجویی این است که در ابتدای ترم، طرح درس تحقیق مفصلی به دانشجویان داده می شود. وقتی دانشجو کارنوشت خود را ارسال کرد، بر متن او، نقد های (comment) های متعدد (از غلط تایپی تا نقد به محتوای متن، و از اصلاح ارجاعات در متن و در انتهای متن تا بررسی مطابقت کارنوشت با طرح تحقیق) می گذارم و دانشجو دوباره فرصت دارد -و باید- کارنوشت را دوباره کامل کند و برگرداند.

برخی دانشجویان کار را بدون تغییر بر می گردانند و برخی دیگر دستی به سر و گوش متن می کشند و آن را بر می گردانند. و خدا پدر word را بیامرزد با compare and merge documents که امکان مقایسه دو متن را می دهد و میزان تلاش دانشجو را.

البته هستند برخی کارهایی که وقتی به من برمی گردد، بسیار به نقدها توجه کردهو کار را اصلاح کرده اند و همین کارهاست که خستگی یک ترم را از تن بیرون می برد و امید می دهد که اینهمه زحمت در اصلاح کار دانشجویان، به هدر نمی رود. گزیده ای از این کارها را می توانید در اینجا ببینید. اما...

اما کم پیدا می شود دانشجویی که به همین شیوه وارد مباحثه شود و بر نقد من نقدی بگذارد، و توضیحی دهد، و برخی را نپذیرد، و لغتی را برایم معنی کند، و بخشی از متن را برای توضیح نظر خود به رنگی دیگر بیاورد، جایی را بپذیرد و جایی دیگر را نه. کار کورش عموئی چنین کاری است. این، متن اولیه کار کورش عموئی است که من بر آن نقدهایی گذاشته ام (که به نام javadi است) و خود او در باره هر نقد من، توضیحی گذاشته است (با نام v). کار نهایی کورش عموئی را هم می توانید در اینجا ببینید.

و چقدر وجود این دانشجویان برای یک معلم غنیمت است و چقدر درس دادن در این مجموعه لذت بخش.